شعر

 از اشعار زیبا و قدیمی دزفولی ها در مراسم عروسی:

حُوشومَه رَشُو کُنُم ، اُتاقُمَه کُنُم فَرش
مِهمونِه گِرُفتُمَه  سَماوَرَ زَنُم تَش 

اَر خُــدا نُصـرَت دَهَـــه عروس آیـَه بـِه حوُشُــم
وَرَقِی طِلا  گِرُم بَر سَرِ سُمبــِه کوُشُوم

دو بــِرار خودُم دارُم  دو یَخدونَ مَکـَنزی
سَرِشونَه وَر دارُم پوشُم حَریر فـَرَنگی 

اَزِشون جوومِــه دُوهام مــارُمَه خَلعَتونَــه
بووَمَه رُوضی کُنُم عَروسشَ آرَه خونَه

چرخِ بازار چرخِ بازار   سیزَنِت بایا طِلا
جومَه دومانَه تُو دُختی  زَندیـِش دُکمِه طِلا

مارِ دوما ، مارِ دوما ، دَسِت نَبینَا بَلا
 جومَه دومانَه تو دُختی زَندیـِش دُکمِه طِلا

اَ خُدا سُو وایَه دارُم،  اَوَّلی حُوشِ گـَپی 
دوّمی ماشینِ دُووی،  سوّمی دَسَه چَکِی

بیُو بَرِیمِش بیُو بَرِیمِش ..تا نَکَندِن چارِشَه
جورابِی ساقَه بُلَندِی عَوَضِه دُلاقِشَه

پُلَ بَندِی پُلَ بَندِی پِه مَفتیلا طِلا
هَر کُجا دووما گُذَردَه مُوشَلا نُومِ خُدا

                                                                              شعر غزل، محمد سلمانی

 

من آن ستاره‌ی نامرئی‌ام که دیده نشد

صدای گریه‌ی تنهاییش شنیده نشد

 

من آن شهاب شرار آشنای شعله‌ورم

که جز برای زمین‌خوردن آفریده نشد

 

من آن فروغ فریبای آسمان گَردم

که با تمام درخشندگی، سپیده نشد

 

من آن نجابت درگیر در شبستانم

که تا وسوسه بر قامتش تنیده نشد

 

نجابتی که در آن لحظه‌های دست و ترنج

حریم عصمت پیراهنش دریده نشد

 

من از تبار همان شاعرم که سرو قدش

به استجابت دریوزگی خمیده نشد

 

همان کبوتر بی‌اعتنا به مصلحتم

که با دسیسه‌ی صیاد هم خریده نشد

 

رفیقِ من، همه تقدیم مهربانی تو ...

اگر چه حجم غزل‌های من قصیده نشد

                                                                           شعر غزل، کاظم بهمنی، عاشقانه

 

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

او که هرگز نتوان یافت همانندش را

 

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

 

از رقیبان کمین کرده عقب می‌ماند

هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را

 

مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر

هر که تعریف کند خواب خوشایندش را

 

مادرم بعد تو هی حال مرا می‌پرسد

مادرم تاب ندارد غم فرزندش را

 

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده‌ست به تو

به تو اصرار نکرده‌ست فرآیندش را

 

قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

 

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید

بفرستند رفیقان به تو این بندش را

 

منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

بین موهای تو گم کرد خداوندش را

                                                کاظم بهمنی

 

نظرات